بـــــارونِ آسمــــــونِ خدا شروع به باریــــــــدن کرد

رفتـــــــــــم و زیر بــــــــارون ایــــــــستادم و

روکردم بــــه آســــــمون؛قطرات بارون

با چه عشــــقی خودشــــــــونو

میرســــــوندن به زمیــــــــن

اینـــقدر عجله داشتن

که وقـــــتـــی

میخوردن

به

صـــــــــــــورتم دردی عجیـــــــــــــــب رو صورتـــــــــــــــــــم

مینشـــــــست به نشـــــانه ی اعتــــــــراض قطره ها

که چرا مانــــــع از رسیدنشـــــــــون به زمیــــن

میشــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم!!!

دســـــتامو سمـــــــــت خدا دراز

کردمو گفتــــــــــــــــــــــــم :

خدایــــــــــا !!

عجــــــب دل سرشار از مهــــــــــــــــــری داری

کـــــــــه حتـــــــــــتی دل ایـــــــــن آســـــون

رو هم عاشــــــق آفریدی با اینکه میدونی

آســـــــــمون زمینــــــــشو هیچوقت از

نزدیـــــــــک نمیتونه ببینه

دم آســــــــمونت گرم که

تا اینحـــــــــد پایبنــــــــــــــد عشقشـــــــــــه